حرفهای ذهن

من نه میگم کارش خوبه نه میگم بده

امروز خیلی دلم گرفت براش الانم دارم این متن مینویسم آهنگ های قدیمشو دارم گوش میدم آهنگ هایی که تا چند سال پیش از نظر من بهترینا بودن البته هنوزم آهنگاش عالی البته قدیمیا جدیدی هارو گوش نکردم.

چند وقت پیش تو گرجستان کنسرت داشت ،کل کنسرتشو ندیدم فقط چندتا کلیپ تو اینستا

خیلی حرفا شنیدم تو این مدت دربارش.هم خوب هم بد البته بیشتر حرفای تحقیر کننده.

چرا کسی که این همه تلاش کرده برای بودن ، خوندن تو کشورش ،اجرای کنسرتش تو برج میلاد

الان باید این بشه ؟؟؟؟

خیلیا بهش حق ندادیم و گفتیم نباید اینکارو میکرد منم یکی از همین خیلیام

ولی چندتا متن دربارش خوندم و خودمو گذاشتم جاش

حق کامل ندادم ولی حق داشت

کسی که اینهمه بخاطر بودنش تحقیر شد، طرد شد، ازش به عنوان ابزار استفاده کردن بعد ولش کردن.

بیاین یه لحظه خودمونو بذاریم جاش !!اگه یکی  این همه کار باهامون میکرد لج نمیکردیم؟ هر کاری نمیکردیم تا لجش در بیاد؟

واقعا چیکار میکنیم با یه آدم ماها؟؟؟؟ یه روزی اونقدر بردیمش بالا ولی الان که کم آورد و رفت اینجوری پشتش حرف میزنیم

تتلو از بیشتر رپرا مرد تر بود چون موند تموم تلاش خودشو کرد از بوسیدن پای رهبر گرفته تا تبلیغ کردن برای رئیسی و زندان رفتن برای گرفتن مجوز و

(و در اخر نشد و دید نمیشه رفت خیلی بد رفت و الان داره تلافی میکنه )

ولی خیلی ها حتی تلاش نکردن و  اول راه دیدن نمیشه رفتن بدون هیچ تلاشی.

من نمیگم کارش توی کنسرت و یا حتی متن  آهنگ های جدیدش خوبه ولی میگم دیگه اینکارو نکنیم که یکی به این روز دچار شه

لطفا دیگه تتلو نسازیم یا اگه ساختیم پای همچیزش وایستیم

این ضربُ المَثَلِ نابُرده رنج گنج نمیدونم چی چی رو کی گفته ؟!
باید دستشو بوسید
خیلی جاها شدیم خسته و کوچیک
تو یه فضای بسته و موزیک
هه
آره تو فضای بسته و موزیک
عجب ، مگه داریم ؟!
خیلی درد خیلی مشکلات خیلی دعوا خیلی بی پولی داشتیم
به خیلیا گفتیم میموندی کاشکی خیلی زمین خوردیم و نشُد هیچ جوری پا شیم
کلّی فاصله با پیروزی داشتیم و یاد گرفتیم دنیا جای پیزوریاش نی
یه سری چیزارم خُب نمیشه که گفت آخه اُفت داره ، اینجا میدونی جاش نی
چِقَده خوردیم پس گردنی
دیگه حالِ پارتی و مست کردن نی
یاد رفتیم مرامِ بعضی رفیقا حتی بدترِ از اجنوی
یاد گرفتیم حسادتِ رفیق از رقابتِ رقیب خطرناکتره
اونی که میکنه خطر پاک تره ، میبره اونی که میمونه عقب آخرش
نه حوصله ی نصیحت دارم ، نه سَر در میاره کسی از کارم
نه میدونه چیزی کسی دَربارم و خودمو بستم به مسیرم ، کارم
من با یه موجِ بیمار
تکیه به کُنجِ دیوار
خسته از همه خسته از خالی بودنِ جای صدام توی برج میلاد